គ្រាប់មីន និងយុទ្ធភណ្ឌមិនទាន់ផ្ទុះក្នុងប្រទេសកម្ពុជា នៅតែមានការគំរាមកំហែងដល់សន្ធិសញ្ញាហាមប្រាមមីនប្រឆាំងមនុស្ស ដោយសន្ធិសញ្ញានេះដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការកាត់បន្ថយផលប៉ះពាល់ ដ៏មហន្តរាយនៃគ្រាប់មីនដែលបន្សល់ទុកពីសង្គ្រាមស៊ីវិល ហើយក៏រួមចំណែកដល់ការស្តារប្រទេសជាតិ និងបង្កើតសុវត្ថិភាពបរិស្ថានរស់នៅ។ ចាប់តាំងពីសន្ធិសញ្ញាបានអនុម័តក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៧ កម្ពុជា បានជំរុញយ៉ាងសកម្មនូវកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងបោសសម្អាតមីន និងផ្តល់ការគាំទ្រដល់ជនរងគ្រោះ។ អនុសញ្ញាស្តីពីគ្រាប់បែកចង្កោមមានសារៈសំខាន់ក្នុងការកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់ ដលបណ្តាល មកពី គ្រាប់បែកចង្កោមដែលបានប្រើប្រាស់នៅក្នុងប្រទេស និងបម្រើជាមូលដ្ឋានគ្រឹះសម្រាប់ការធានាសុវត្ថិភាពសាធារណៈ និងការអភិវឌ្ឍប្រកបដោយចីរភាព។ សន្ធិសញ្ញាទាំងនេះជួយលុបបំបាត់ការគំរាមកំហែង គាំទ្រជនរងគ្រោះ និងទប់ស្កាត់គ្រោះថ្នាក់នាពេលអនាគត ហើយក៏រួមចំណែកដល់បរិស្ថានសុវត្ថិភាពសម្រាប់សហគមន៍ដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយជម្លោះជាច្រើនទសវត្សរ៍ផងដែរ។
អនុសញ្ញាក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៧ ស្តីពីការហាមឃាត់ការប្រើប្រាស់ ការស្តុកទុក ការផលិត និងការផ្ទេរ ឬប្រឆាំងនឹងមីន និងលើការបំផ្លាញ គឺជាកិច្ចព្រមព្រៀងអន្តរជាតិដែលហាមឃាត់គ្រាប់មីនប្រឆាំងមនុស្សត្រូវបានគេហៅថាជាអនុសញ្ញាអូតាវ៉ា ឬសន្ធិសញ្ញាហាមប្រាមមីន។
អនុសញ្ញានេះ ត្រូវបានចុះហត្ថលេខានៅទីក្រុង អូស្លូ នៅថ្ងៃទី ៣ ខែធ្នូ ឆ្នាំ ២០០៨ ហើយចូលជាធរមាននៅថ្ងៃទី ១ ខែសីហា ឆ្នាំ ២០១០។ អនុសញ្ញានេះបានហាមឃាត់នូវការប្រើប្រាស់ ការអភិវឌ្ឍន៍ ការផលិត ការទិញយក ឬស្តុកទុក និងការផ្ទេរគ្រាប់បែកចង្កោម ក៏ដូចជាជំនួយ ឬការចូលរួមសកម្មភាពហាមឃាត់ណាមួយ។
